O autor
Logo da presentación o pasado 20 de Maio da cuarta entrega do Lapis do Taberneiro no Café Bar Trece, e pasadas as resacas propias dos grandes eventos tabernarios, falamos co autor de Primavera sobre a experiencia de mesturar o etílico co literario. Tras deixar o seu traballo televisivo en Onda Curta por razóns que el mesmo aclarou na gala dos Mestre Mateo deste ano, o noso home combate as inclemencias do paro cunha actividade cultural frenética por todo tipo de palcos e tribunas. Nós apañámolo nun momento de receso que deu para compartir un gin tonic nunha terraza calquera de Compostela.
Carlos, din por aí que es un escritor fulminante e expeditivo que non se anda com argumentos. Tes algunha cousa que dicir na túa defensa?
Si? Din tal? Maldita sexa! Un non pode dominar o que os demais opinan sobre el! Fulminante e expeditivo? Talvez, por que non? Son as características que definen os bos centrais de fútbol, aqueles que atoparon un oco no xogo porque non tiñan a calidade abonda para canear ou macar goles… Na literatura supoño que será parecido. Só espero que que os fulminantes e expeditivos a miña voz entendan.
Primavera é un relato cursi ou simplemente parodia estacional?
Primavera é unha enxurrada a xeito de mosaico estacional no que coma nun caleidoscopio deslumbrámonos cunha chea de personaxes arquetípicos que ben poden ser considerados unha parodia de cada un de nós mesmos. Gustaríame que fora un pouquiño máis cursi, coido que nalgún momento conséguese, inda que finalmente o burdo e fácil triunfa. É unha novela máis de década impar que de década par. Eu ubicaríaa máis na década que vén que na que acabamos de deixar atrás.
Que resta en ti do home inédito agora que xa che publican ata na colección máis tabernaria do país?
O que está claro é que o tempo pasa implacable. Aquel home inédito xa logo foi édito e a verdade é que, dende que saíu do prelo, foi afinando máis a súa condición de home editado ata chegar a uns límites de perfección cáseque orientais. Non falo da cuestión estilística mais da cuestión editorial en si mesma. Despois do Home Inédito, que era un libro verde e ben pequeno, o meu grao de refinamento levoume a escribir un libro amarelo e máis pequeno aínda polo que me agrada pensar nas dimensións físicas que podería ter o vindeiro.
A novela de Carlos Santiago acababa nun punto final, a de Mingolo Alborés nunha rancheira e a de Raquel Miragaia no silencio cómplice dos amantes. Pola contra a túa acaba na cantarela do “bubidibubidibú”. Pensas que o lector conseguirá aprehender o significado profundo deste concepto filosófico que impregna o teu relato?
Si. Non o dúbido. Non en balde na propia novela exponse con bastante claridade o significado do bubidibubidibú e, ademais, será ben recibido pois é un concepto filosófico que non esixe ningún tipo de esforzo por parte do individuo mais ben ao contrario, anímao a non se preocupar por calquera problema que o axexe. En todo caaso, este bubidibubidibú da novela ten tamén que ver con ese ambiente de certa irrealidade no que se mesturan os efluvios do viño, das primeiras noites primaverais ao ar libre, o propio soño do personaxe de Carmelo, os porros, a literatura, etcétera….
Pensas gañar o xubileo este ano ou valo deixar para o 2021?
Este ano non creo. Hai Mundial e cada vez que paso pola Quintana hai unhas ringleiras de crentes para pasar pola Porta Santa francamente desmobilizadoras.Talvez dentro de once anos me anime, quen sabe, se cadra daquela son director xeral de algo e teño que facelo por lealdade institucional. Inda que visto dende agora, cáseque preferiría no 2021 gañar, antes que o xubileo, unha boa xubilación anticipada. De todos modos, de acó a aló inda queda moito tempo e dende que a humanidade ten a capacidade da autodestrución nuclear non podemos facer planos a tan longo prazo.
Xa está? Foi un pracera entrevista.
Etiquetas: Carlos Meixide, Literatura, O Trece, Taberneiro
O Lapis do Taberneiro 
Deixar unha resposta